دیدم در ان کویر درختی غریب را محروم از نوازش یک سنگ رهگذر تنها نشسته ای. بی برگ و بار. زیر نفسهای افتاب در التهاب در انتظار قطره ی باران ...در ارزوی اب.. ابری رسید.. چهر درخت از شعف شکفت. دلشاد گشت و گفت: ای ابر .ای بشارت باران... ایا دل سیاه تو بر اه من بسوخت؟ غرید تیره ابر... برقی جهید و چوب درخت کهن بسوخت.....

نظرات شما عزیزان: